لیزین

توضیحات

لیزین پس از متیونین دومین اسید آمینه محدود کننده در نظر گرفته می شود و برای رشد طیور حیاتی است. نقش بسزایی در افزایش تولید گوشت و بهبود کارایی جوجه های گوشتی دارد. لیزین به طور گسترده در تغذیه طیور استفاده می شود و به عنوان یک اسید آمینه مرجع برای تعیین پروتئین و سایر اسیدهای آمینه مورد نیاز طیور استفاده می شود. برای رشد مطلوب، هضم و تغذیه متعادل در طیور ضروری است.

برای تامین لیزین باید از طریق تغذیه تامین شود زیرا پرندگان نمی توانند آن را در بدن خود تولید کنند. با این حال، غلاتی که معمولاً در جیره طیور استفاده می شوند، مانند سویا و ذرت، محتوای لیزین کمی دارند. بنابراین لازم است لیزین از طریق مکمل های مصنوعی به رژیم غذایی اضافه شود. میزان پروتئین خام در خوراک جوجه های گوشتی تاثیر بسزایی بر هزینه های خوراک دارد و فرموله کردن جیره های غذایی بر اساس اسیدهای آمینه قابل هضم و استفاده از مکمل های اسید آمینه تجاری می تواند منجر به جیره هایی با محتوای پروتئین خام کمتر و در عین حال دستیابی به نتایج مشابه شود.

سطوح پایین لیزین در جیره می تواند بر رشد جوجه های گوشتی چه در مراحل اولیه و چه در مراحل بعدی تاثیر منفی بگذارد. این رشد را مهار می کند، بر رشد اندام های حیاتی تأثیر می گذارد و می تواند منجر به مرگ و میر بالا شود. دستیابی به تعادل بین اسیدهای آمینه تامین شده توسط خوراک و نیاز جوجه های گوشتی برای بهره وری اقتصادی و زیست محیطی در پرورش طیور بسیار مهم است. تخمین مقدار دقیق لیزین قابل هضم برای حمایت از رشد و نمو جوجه های گوشتی حیاتی است.

نیاز به لیزین برای جوجه های گوشتی با سن و مصرف خوراک متفاوت است. در مراحل اولیه پرورش، زمانی که مصرف خوراک کم است، برای حمایت از رشد و نمو، رژیم غذایی با غلظت بالایی از اسیدهای آمینه از جمله لیزین مورد نیاز است. با پیشرفت پرندگان به مراحل بعدی رشد و افزایش مصرف خوراک، غلظت اسیدهای آمینه در جیره کاهش می یابد. به روز رسانی و بهبود منظم در دانش محتویات و ترکیبات اسید آمینه جوجه های گوشتی برای بهینه سازی تغذیه و عملکرد آنها ضروری است.