ترئونین

توضیحات

سرعت رشد جوجه های گوشتی به شدت تحت تاثیر در دسترس بودن مقدار کافی اسید آمینه است که ترئونین یکی از مهم ترین آنهاست. در رژیم های غذایی مبتنی بر ذرت و سویا، ترئونین سومین اسید آمینه محدود کننده در نظر گرفته می شود. با افزایش میزان ترئونین در جیره جوجه های گوشتی می توان بهبودهایی را در وزن بدن، ضریب تبدیل خوراک و عملکرد سیستم ایمنی مشاهده کرد.

ترئونین نقش مهمی در حفظ سلامت روده ایفا می کند. به حفظ یکپارچگی سد مخاطی روده کمک می کند و منجر به افزایش جذب مواد مغذی در جوجه های گوشتی می شود. هنگامی که پرنده ای آلوده یا روده اش آسیب دیده است، مکمل رژیم غذایی با ترئونین اضافی می تواند به افزایش مصرف خوراک و رشد بهتر کمک کند. از سوی دیگر، جوجه هایی که با جیره های بدون ترئونین تغذیه می شوند تمایل دارند مواد مغذی کمتری را در سیستم گوارش خود جذب کنند.

علاوه بر این، ترئونین غده هیپوفیز را برای تولید هورمون رشد تحریک می کند که به نوبه خود فعالیت تیروئید و تولید هورمون را افزایش می دهد. این مکانیسم در نهایت به بهبود رشد جوجه های گوشتی کمک می کند. علاوه بر این، افزایش میزان ترئونین در جیره باعث کاهش اتلاف نیتروژن و افزایش احتباس نیتروژن در جوجه ها می شود و در نتیجه کیفیت بستر را بهبود می بخشد.

ترئونین همچنین در سنتز پروتئین نقش دارد و به عنوان بلوک ساختمانی برای تولید محصولات متابولیکی مهم مختلف مانند گلیسین عمل می کند. وجود آن در رژیم غذایی تاثیر مثبتی بر رشد و عملکرد قلب، عروق خونی، کبد و اعصاب مرکزی دارد. علاوه بر این، به رشد پرها کمک می کند و از عملکرد سیستم ایمنی بدن حمایت می کند.

وقتی صحبت از منبع ترئونین می شود، بسیاری از غلات حاوی مقادیر کمی از آن هستند، اما به اندازه ای نیست که نیازهای طیور را برآورده کند. بنابراین، مکمل های ترئونین به همراه سایر اسیدهای آمینه مصنوعی مانند متیونین و لیزین برای جبران این کمبود ضروری هستند. با ترکیب آمینو اسیدهای مصنوعی در جیره، سطح کلی پروتئین خام را می توان کاهش داد و در نتیجه باعث صرفه جویی در هزینه و کاهش بار متابولیک برای پرندگان می شود.

کاهش سطح پروتئین خام در رژیم غذایی نه تنها دارای مزایای اقتصادی است، بلکه به کاهش دفع نیتروژن از طریق مدفوع کمک می کند و منجر به بهبود شرایط محیطی و کاهش آلودگی می شود. این کاهش پروتئین خام همچنین باعث افزایش تحمل طیور به دمای بالای محیط و کاهش سطح آمونیاک در مواد بستر می شود.

توجه به این نکته ضروری است که فقط ایزومر L ترئونین دارای ارزش بیولوژیکی برای طیور است، در حالی که ایزومرهای دیگر هیچ ارزشی ندارند. کمبود ترئونین بسته به نوع پرنده می تواند عوارض مختلفی داشته باشد. در پرندگان گوشتی می تواند منجر به کاهش سرعت رشد، مصرف خوراک و کیفیت لاشه شود. در پرندگان تخم‌گذار، کمبود ترئونین می‌تواند منجر به کاهش میزان تخم‌گذاری، وزن کم تخم‌مرغ، کاهش جرم تخم‌مرغ و افزایش ضریب تبدیل غذایی شود.

به طور کلی، ترئونین نقش مهمی در رشد و نمو جوجه های گوشتی ایفا می کند. مکمل آن در رژیم غذایی فواید زیادی را به همراه دارد، از بهبود رشد و جذب مواد مغذی گرفته تا بهبود عملکرد سیستم ایمنی و سلامت روده. با درک اهمیت ترئونین و سطوح بهینه آن در جیره، مرغداران می توانند ضمن به حداقل رساندن هزینه ها و اثرات زیست محیطی، از رفاه و بهره وری پرندگان خود اطمینان حاصل کنند.